In een gesprek met een gewaardeerde collega over de omstandigheden en de vele uitdagingen in het onderwijs, stelde hij dat een ieder een manier moet vinden om te overleven. Prompt kwam uit mijn diepste zijn, een antwoord: “Nee!” Ik moest er even een ademhaling over nadenken. “Nee, ik ben niet hier gekomen om te overleven. Ik ben gekomen om te leven.” Ik hou van lesgeven. Ik hou van mensen. Ik hou van het creatieve, het creëren en de creatie. Ik hou van de leerlingen. Ik hou van mijn collega’s. Ik hou van de kennisoverdracht en de interactie. Ik hou van die energie.
Maar ik ben helemaal klaar mee tegen muren oplopen. Dweilen met de kraan open. Ja, ik ben goed in het dweilen en orde te scheppen. Ja, stunt en vliegwerk en daarmee toch ‘dat wat moet gebeuren te laten gebeuren’, dat is één van mijn ondergewaardeerde talenten. En ja, ik rol mijn mouwen op om lekkende kranen te fixen. Maar nee, ik ben klaar met te blijven dweilen terwijl het repareren van de kraan onmogelijk wordt gemaakt. Laat het dan maar lopen, pak ik mijn badeend, wat zeep en dan maken we er een waterglijbaan van.
Inmiddels ben ik 50 en ga naar de +. Mijn magnum opus heb ik achter mij liggen. Nog één is welkom maar het hoeft niet per se. Ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. Ik hoef geen carrière meer te maken. Als ik heel veel verdien, we gaan niet verhuizen. Als ik niks meer verdien en alleen maar huisvader ben, we gaan niet verhuizen. Ook zonder studie blijf ik studeren en kennis vergaren en overdragen. We wonen goed, we leven goed, we hebben het goed. Geen geld dat mij rijker kan maken dan ik al ben.
Op vrijdag gaf ik een blokuur Nederlands met een pauze tussen beide lesuren. In het begin van de les even strak en streng. Paar kinderen moesten uiteindelijk er uitgestuurd worden en toen kon ik overgaan tot de kennisoverdracht van de lesstof. In de pauze vroegen een aantal leerlingen of ze in het lokaal mochten blijven. Dat mocht. Het gros van de klas bleef in het lokaal. De kids en ik gingen rustig zitten. Een ieder even individueel uitchecken en opladen, om tot rust te komen. Een zeer welkome rust en stilte nam het hele lokaal over. Ik zag de leerlingen helemaal ontspannen. Ik zag ze de stilte en luwte die het lokaal bood in de drukke school, figuurlijk met beide handen aanpakken. Het was hemels.
Totdat de bel voor 'einde pauze' ging en o.a. de vier drukste klasgenoten weer terug het lokaal in kwamen en het hele circus van orde houden en om zo goed mogelijk iedereen aandacht te kunnen geven weer van vooraf begon. Pas na het er uitsturen van weer een aantal kids, kwam het weer tot kennisoverdracht met een gedeelde lach.
Die routine is frustrerend en slopend. ‘Ik ben niet hier gekomen om te overleven’, kwam weer in mijn gedachten op. Ik dacht na wat ik had geobserveerd en had waargenomen. En het begon mij te dagen: mijn leerlingen zijn (ook) bezig om te overleven. Het ontbreekt hen aan rust en ruimte om tot rust te komen. Zolang we het hebben over ‘overleven’ van zowel de medewerkers - leraren en alle andere onderwijs betrokkenen en de leerlingen in ons onderwijssysteem (en elke andere denkbare organisatie), doen we per definitie iets goed fout. Hoogste tijd om van die fouten te leren en het goed te gaan doen.
Koffie.
Ik ben niet gekomen om te overleven.
Ik ben gekomen om te leven.
Om te leren en te delen.
Ik ben gekomen om samen te leven.
Gekomen om op te voeden
en de ontwikkeling van kinderen op te laten bloeien.
Meester VanderHoek
Auke VanderHoek - Woord en Beeld
Het plezier van
het kijken, schrijven
lezen en leren
delen.
Comments