Mama Ozichi: "Ik dacht al, wat gaat de tijd langzaam."
Laïla: "Ik heb het op school in het kringgesprek verteld."
Mama Ozichi: "Jij en je vader, hebben echt de neiging om alles te vertellen aan de hele wereld."
C'est Moi: "Je had het gezicht van de kleine moeten zien toen ze door had wat ik deed."
Mama Ozichi: "Ik moest echt even nadenken. Ik keek nog of ik een nat spoor van jou zag, maar nee. Of van Laïla, of zij het had gedaan maar zij kon er niet bij."
Tijdens het avondeten aan tafel bespreken we de dag. Het werk en de schooldag. Deze dag begon voor mama met een mysterie, voor de andere met een geheimzinnige glimlach. In Casa de Edumbe proberen we maximaal vijf minuten per persoon te douchen. Daarvoor hebben een zandloper boven op het spiegelkastje staan zodat je vanuit de douchecabine het goed kan zien, en het niet stiekem kan omdraaien terwijl je aan het douchen bent.
Ik kwam 's ochtends helemaal klaar en aangekleed de badkamer inlopen toen de kleine, als laatste van ons drieën, van haar badderbeurt genoot. Ze keek me aan en zei dat ze nog heel even had; de zandloper had nog een beetje zand om door te laten lopen. Ze genoot van het warme water. Klaar om verbaal het watergevecht met mij aan te gaan om tot de laatste druppel warm water te kunnen genieten.
Ik pakte de zandloper, draaide het om zodat ze weer een hele volle zandloper had. Gebaarde dat ze niks moest zeggen tegen mama. De ogen van de kleine spraken, eerst een blik van nee ik wil er nog niet uit, dan de blik van he, dat mag niet en als laatste de blik met een brede glimlach van oe, dit is stiekem wel erg fijn, wat extra baddertijd!
Mama Ozichi: "Ik heb haar maar laten douchen. Nog steeds aan het peinzen of de tijd gewoon stilstond. Helemaal niet bij stilgestaan dat papa het had gedaan."
Koffie.
Comentarios