Mama (Mama Ozichi) en papa (C’est Moi) liggen eindelijk in hun eigen bed; na veel donderjagen met de kleine (Laïla) om haar in bed te krijgen. Het was een lange dag en we willen slapen. Daarom zijn we ook totaal niet van plan om nog een voet uit het bed te stappen om wat voor reden – tenzij hoge nood – dan ook en hebben de kleine al een aantal malen bevolen dat ze moet gaan slapen. We willen haar niet meer horen.
Maar toch staat het-dametje-lief met grote droevige ogen naast ons bed. Haar knuffel, Schaapje, is ze beneden vergeten. Onze blikken gaan even van papa naar mama en vice versa. Mama is er klaar mee, ik ben er klaar mee. Tig keer hadden we haar gezegd dat ze niks moest vergeten en dat ze naar boven moest, voordat we haar eindelijk naar boven hadden. En nu is ze toch wat vergeten en durft ze niet alleen naar beneden. “Jouw, kind”, zeggen we tegelijk tegen elkaar.
De kleine krijgt een pedagogisch verantwoord standje van ons dat ze niet moet zeuren en gewoon naar beneden moet gaan om het verloren schaap te gaan halen. Ze hoeft ook niet bang te zijn voor het donker; de lichtknop van het ganglicht zit rechts van haar binnen handbereik. Beneden weet ze ook waar de andere lichtknoppen zijn. (Omdat ik ook echt niet nogmaals uit mijn bed wil stappen, laat ik het uit mijn hoofd om de kleine te attenderen op de krokodil onderaan de trap.)
Demonstratief draaien we als ouders ons om, ieder naar zijn eigen kant. Twee opties geef ik haar nog mee; of ze haalt Schaapje of ze gaat gewoon naar bed en ziet Schaapje morgenochtend weer. Het is nou niet zo dat ze om knuffelbeesten verlegen zit in haar slaapkamer. Twee olifanten, drie ijsberen, een gorilla, drie kikkers (waaronder Kermit), een octopus, Takkie, een ijspop en vijf beren – het is nog een hele Animal Farm om te beheren.
Het is even stil. Wij als ouders kijken vanuit onze ooghoeken waarom het zo stil is en wat er gebeurt. Ze heeft zich omgedraaid en staat nu boven aan de trap. Houdt de reling vast en staart het diepe donkere trapgat in. Dan zegt ze hardop tegen haar zelf “Kom op Laïla, ik kan het!” en gaat naar beneden en haalt het Schaapje op. In een enige gehaaste en angstige manier van doen, maar toch, ze doet het. Mama en papa draaien naar elkaar toe, kijken elkaar aan en zeggen trots tegelijk tegen elkaar: “Mijn kind.”
Koffie.
