Gewassen en gekleed komt de kleine de trap af sjezen. Ziet mij voor de spiegel staan in de gang. Loopt naar de eettafel waar haar broodjes klaar staan. Voor de spiegel kijk ik of mijn chique Ghambiaanse dashiki goed zit. Deze heb ik gekregen van mijn vrouw op onze reis naar Gambia. Het is vandaag vrijdag, de laatste dag van de werkweek en de eerste dag van juli (1 juli 2022). Een goede reden om onze Afrikaanse roots te uiten. Terwijl Laïla het eerste broodje naar binnen werkt, bestudeert ze mij. Als de mond weer vrij is, begint het gesprek.
Laïla: “He papa, je ziet er Afrikaans uit! Wat mooi.”
C’est Moi: “Dankjewel.”
Het tweede broodje wordt naar binnen gewerkt. Ik zie de kleine nadenken. Als ook dat broodje geheel erin zit, gaat ze verder.
Laïla: “Oh ja, het is keti koekie vandaag! Heb ik ook een keti koekieviering op school?”
Ze spreekt het uit als ’k-eet-die-koekie. Ondertussen is de mama ook beneden gekomen en probeert gehaast haar werkcomputer klaar te zetten op tafel en op tijd in te loggen voor een meeting.
C’est Moi: “Het is Keti Koti, niet ik eet die koekie, schat. Ik weet niet of ze het ook op jouw school vieren maar waarom trek je niet een feestelijke jurk aan?”
Laïla: “Ja, een Keti Koti jurk! Mag dat?”
C’est Moi: “Natuurlijk mag dat. Vraag alleen je moeder even om te helpen. Ik moet rennen naar mijn werk.”
Mama Ozichi, kijkt niet zo geamuseerd op van achter haar computer,
en zegt: “En bedankt hè, papa.”
Koffie.
