Vandaag 24 oktober, is het de verjaardag van mijn moeder. Op een verjaardag vieren we het leven. Op 1 april 2020 in de ochtend belde ze me. Ik wist wat het nieuws was, op een of andere manier gaat het gevoel voor het kunnen weten uit. Ik wist wat mij te doen stond. Als eerst zorgen dat mijn kinderen goed afscheid konden nemen van hun oma.
Zodra het kon, Jelle met zijn aanstaande vrouw Marijke bij oma thuis in Renesse. Ze gingen naar boven voor een laatste gesprek. Daarna was het mijn beurt. Ik zat aan het voeteneind van het bed van mijn moeder. We keken elkaar aan. We deelde elkaars stilte. Ik vertelde haar dat ze het goed heeft gedaan en een geweldige oma was. Dat ik haar bedankte dat ze mijn moeder was. Er viel verder niks meer te zeggen, ze was het: een goede moeder en een geweldige oma.
Daarna op moederdag dat jaar, zondag 10 mei, tijd voor mijn vrouw Ozichi en onze dochter Laïla om afscheid te nemen. De kleine liep de woonkamer in. Oma lag inmiddels in een speciaal bed in de woonkamer. Het duurde even, ze keek naar haar oma. Het bed en alle veranderingen waren eng. Maar toen ze het zeker wist, het is oma, klom de kleine op het bed, op oma's schoot en ze omhelsden elkaar.
Het was de laatste dag dat we ma/oma Petra bij bewust zijn, meemaakten. Een week later op vrijdag 15 mei, stierf mijn moeder 's avonds, die geweldige oma voor mijn kinderen, in mijn handen terwijl ik haar en haar man, mijn lieve stiefpa Emiel, vasthield. Nadat haar zonen, mijn broers Rense en Jelte en ik, samen met haar man Emiel, die dag de wacht hielden bij haar.
Het is een onbetaalbaar voorrecht om je ouders te mogen bijstaan in hun laatste dagen hier op aarde. Het hoort bij het leven, als kind heb je op rijpe volwassen leven je ouders te dragen. Een goede verwerking van het verlies heb ik naar mijn idee, niet gehad. Daar was geen tijd voor, ik zat emotioneel op slot door het overlijden van mijn goede vriend Ronald een paar maanden eerder. En inmiddels was de volgende rollercoaster alweer gestart.
Zoals mijn moeder vaak zei: "Never a dull moment."
En zoals ze ook altijd zei bij het voorkomen van het onvermijdelijke:
'Koffie.'
