AMSTERDAM, 2024 – Met de komst van Emiel Pronk in de familie Van der Hoek-Deelen kwam er ook een nieuw woord de familie in: niftig. Op zich was deze keurig aardige, stille man best wel een opvallende verschijning in een familie waarin het nogal eens wat niftig eraan toeging. Zonder dat we — ik in ieder geval — enige idee hadden wat dat woord betekende.
Daar stond hij opeens in de woonkamer van Waleweinlaan 115 in Geldrop. In de badjas van mijn vader en hij noemde mijn moeder schat. Zo had ik mijn ouders, Jan Wolter (Floep) en Petra (Puk), elkaar nog nooit horen noemen. Wat was dat een wonderbaarlijke verschijning, en dat in mijn familie van vreemde vogels pur sang. Die kat Emiel moest ik even flink uit de boom kijken.
Volgens de Dikke van Dale is niftig een bijvoeglijk naamwoord wat gebruikt wordt om het weer te omschrijven met een strakblauwe lucht en een wind tussen noord en noordoost. Hoe die betekenis moet rijmen met hoe de fervente zeiler Miel het gebruikt – is mij een raadsel. Zover ik het aangeleerd heb gekregen door deze man, heeft het woord een betekenis van een werkende schroef: draait wel maar het gaat niet op rolletjes.
Wat volgde was een proces waarin ik Emiel Pronk heb mogen leren kennen. Het ging van Mielemans-de-man-van-mam naar Miel – er is geen betere. Terwijl mijn vader Jan Wolter als de eeuwige provo meanderde door de Bijlmer, liep Miel als een duif door de binnenstraat van Frissenstein, Bijlmermeer. Een boefje sprak hem aan, Emiel draaide zich om en antwoordde, boefje droop af — leek als een duif, maar was geen duif.
Wat voor projecten mijn moeder ook bedacht — of wat voor een familiecrisis zich ook aanmeldde — Miel volgde gehoorzaam, faciliteerde, voerde uit en had daar ook best wel lol in. Dat was aan alles op te merken. Van lijdzaam volgen met een dosis geduld waar de hele familie u tegen zegt, tot duidelijk grenzen stellend. Bij Miel was mijn moeder (1946 - 2020) in goede handen. En mijn kids, vrouw en ik zijn dat nog steeds.
Op mijn burgerlijke bruiloft, in 2016, was Miel mijn getuige (mijn vader Jan Wolter is in 2010 bij mij thuis overleden). Van de kat die ik uit de boom keek naar de man die ik oprecht met alle liefde en respect mijn bonusvader noem. De titel vader, en namens mijn kinderen opa, dubbel en dwars heeft verdiend en voert. Nu soebatten we tussen de exacte vijf in de tijd van hem en mijn optimisme dat er altijd wel ergens een vijf in de tijd te vinden is. Onze gezamenlijke levenswandel is lang zo niftig niet. Proost!
Auke.
Comments