’s Ochtends maakt Laïla haar tafels aan de keukentafel terwijl we ontbijten. Ze heeft er plezier in, ze is er goed in en soms is ze te gehaast en te gedreven. Met als kanttekening rustig aan en netjes te werken, heb ik haar al trots gecomplimenteerd. Bij het optellen van 128 bij 128 komt ze er niet uit maar ze blijft het proberen.
Laïla: “Het is toch 156!?”
C’est Moi: “Je vergeet de 100.”
Laïla: “20 + 20 = 40, 8 + 8 = 16 dat maakt bij elkaar 40 + 16 = 56, honderd erbij is 156!”
C’est Moi: “Waar is de 100 + 100?”
Boos gooit ze haar blocnote naar me toe op tafel en loopt de woonkamer in. Haar taks is bereikt.
C’est Moi: “He, niet zo brutaal!”
Laïla: “Ik ben niet bezig met taal!”
C’est Moi: “Dat is een bruut antwoord. Niet zo bruut-rekenen?”
Laïla kijkt me aan met gefronste wenkbrauwen en er komt weer een glimlach op haar gezicht. Ze veegt haar tranen aan haar mouwen en zegt: “Papa, dat bestaat niet.”
Koffie.