Voorkom het onvermijdelijke, vang eens een cactus en blijf maar eens getrouwd, het zijn zo van die dagelijkse uitdagingen in het leven. Vandaag de uitdaging rondom de bezetting van de keuken.
Mijn vrouw (Mama Ozichi) kan geweldig koken; ze doet het ook heel erg graag. Het is haar zen-moment en ze doet dat bijna elke dag. Daarnaast geeft ze ook graag etentjes. Waarbij ze vrienden uitnodigt om te komen dineren; geheel verzorgd en aangekleed en daadwerkelijk chique. Ik ervaar het als uit eten gaan zonder de rekening te hoeven te betalen – wel afwassen, maar dat doe ik met liefde.
De uitdaging voor mij zit in het dilemma, als ik zo vrij mag zijn een dilemma voor elke partner van een fanatieke koker, dat ik niet in de keuken wil zijn als het er heftig aan toe gaat. De keuken is in de tijd voorafgaand aan het chique geheel verzorgde en aangeklede diner, het dictatoriale territorium van de persoon die staat te zwaaien met keukengerei en memory speelt met pannen met hete brouwsels en baksels op het vuur.
Als partneraanhangsel wil ik zoveel mogelijk uit de keuken blijven. Echter word ik dan gevraagd – zonder nee te kunnen antwoorden – om te helpen. ‘Kan je dit doen, kan je dat doen, zus en zo, niet zo maar daar, niet daar maar zus.’ Vooral niet in de weg lopen, direct doen en tegelijkertijd met het verzoek het verwijt ontvangen dat ik niks sta te doen. Mijn antwoord dat ik wacht met het uitvoeren van de opdracht totdat de opdrachtgever even aan de kant gaat zodat ik kan doen wat werd opgedragen, wordt met een bescheiden volzin ontvangen: “Oh.”
Zoals mijn goede vriend Wim het geheel politiek incorrect de spijker op de kop kan verwoorden: “Vrouwen hebben de gave om in de weg te lopen op het moment dat ze je, als man zijnde, vragen om hen te helpen.” Die gave is universeel gender-neutraal onderling uitwisselbaar, als je het mij vraagt, dat terzijde.
Een liefdevolle ervaren getrouwde partner, waar ik mijzelf toe reken, blijft dan de extra potjes liefde geduldig aanvoeren en openen. Eenmaal volhard in het rustig blijven, gaat de liefde immers door naar het buikje. Op tafel staat een geweldig meergangendiner en aan tafel zitten geweldige gasten. Na het nuttigen is het voor de gasten en mijn dame de tijd om uit te buiken en na te sudderen in de woonkamer, en voor mij de schone taak om alles schoon en opgeruimd te krijgen.
Al het bovenstaande is verwoord met een dik cholesterol verhogend sausje, maar de essentie van de vraag blijft van levensbelang: Hoe kom ik veilig bij het koffieapparaat?
Koffie.
