Laïla en ik fietsen graag met de bakfiets door Zuidoost. Zij in de bak en ik trappen. Het is geen elektrische bakfiets en ik hou van doorfietsen dus dat is meteen een goede work-out voor mij. Op weg naar her en der, en dan weer terug naar huis.
Laïla geniet van de vrijheid om rond te kunnen kijken en van alles op te merken. Ze vraagt, ik leg uit. Ze zegt ik zie, ik zie en ik probeer het dan goed te raden. Als we een helling afgaan of een scherpe bocht nemen, doet ze net alsof het onze eigen achtbaan is. Handen in de lucht en wooooooeeeepie!.
Afgelopen dinsdagavond, na zwemles, fietsen we van de ArenA Poort terug naar huis, en ergens gaan we dan onder de Gooiseweg door. Onder het viaduct wil ze dat iedereen stil is. (Op verzoek van Mama Ozichi laten we even in het midden welk viaduct en waar precies.)
We halen een paar, volgens de kleine luidruchtige, voetgangers in. Aan de overkant van het water staat op de oever een tent. Daar heeft een dakloos stelletje onderdak gevonden.
Laïla: “Ik vind dat zo vervelend, die voetgangers moeten stil zijn. Daar wonen mensen in een tent en die proberen te slapen. Tenten zijn heel gehorig.”
Koffie.