De kreet die menig hart laat verzakken, beroertes bezorgt en alarmbellen doet laten afgaan, wordt gevormd door het uitroepen van de vraag: “Waar is mijn knuffelbeer?”. Het woord knuffelbeer mag hier vervangen worden door elke benaming die een kind heeft gegeven aan datgene waar het onlosmakelijk mee vergroeid lijkt te zijn. Onlosmakelijk tot dat moment dat het kind de knuffel kwijt is en de paniek rondom de vermissing de eerder genoemde verschijnselen veroorzaakt.
Op donderdagochtend 21 maart 2024, trekken twee Odido monteurs de Odidio glasvezelkabel het huis binnen. Daarvoor gaat de stoep voor de voordeur open. Het luik in de vloer, achter de voordeur dat toegang geeft tot de kruipruimte onder het huis, gaat open. Wordt er een paar keer een gat in een muur en een keer in de vloer geboord. En uiteindelijk eindigt de kabel, met een eigen aansluitingskastje, onder die van de KPN (die een maand eerder al naar binnen was getrokken) in de meterkast. — Waarom overal in Amsterdam twee verschillende glasvezelkabels worden aangelegd, is voor mij een raadsel — Een week later zal een andere Odido monteur de nieuwe Odido modem komen installeren en dan hebben we internet via glasvezel. Schijnt veel sneller te zijn.
Zo gezegd, zo gedaan, en langzaam kabbelt de dag voort en is alweer nagenoeg op zijn eind om negen uur ’s avonds. Mama Ozichi ligt vroeg in bed. De kleine Laïla gaat met wat moeite ook eindelijk slapen. En ik doe mijn laatste ronde door het huis om alles af te sluiten voor de nacht. Maar dan hebben we het bijna dagelijkse voor-het-slapengaan-drama. "Waar is Schaapje!?", roept Laïla vanuit haar bed.
Na tien minuten haar de standaardpreek te hebben gegeven over dat ze op haar eigen spullen moet letten. Dat zij de enige is die met de knuffel in de weer is geweest dus: "Waar heb je het laatst gebruikt, mevrouw? En ga zelf goed zoeken!" Begint er lichtelijk een rampenscenario bij mij te dagen. In het Engels probeer ik mama Ozichi in verhullende woorden ook haar preek te onderbreken en erop te attenderen dat het dit keer serieus alarm kan zijn, zonder extra paniek bij dochterlief te veroorzaken.
Ik probeer de hele dag terug te krijgen op mijn netvlies. Schaapje stond deze ochtend, als gewoonlijk, op het kastje naast de voordeur in de gang, te wachten tot de grote kleine dame Laïla, die meerdere keren per dag dramatisch kan doen m.b.t. voor haar op dat moment de belangrijkste levensvraag waar-is-schaapje, thuiskomt van school.
Na alle slaapkamers, woonkamer, keuken, toilet, badkamer, kantoor en zelfs de zolder voor een tweede keer grondig doorzocht te hebben, en stap-voor-stap de handelingen van Laïla en de laatste keer dat ze Schaapje gezien had, doorgenomen te hebben met haar, dient er bij mij toch een dramatische beeld aan. Schaapje stond op het kastje naast de voordeur. Naast het luik naar de kruipruimte achter de voordeur. Welk verschrikkelijk lot is Schaapje te beurt gevallen als ze ongemerkt door het luik in de kruipruimte is verdwenen?
Om negen uur 's avonds maak ik de vloer open. Luik eruit. Trek als een kurk het half meter dikke isolerende blok piepschuim uit het gat. En ja, daar ligt Schaapje: in het water in de kruipruimte onder ons huis. Hangend in het luik vis ik Schaapje uit de drek en op het droge (papa vist schaapjes — nee is niet leuk — ik hou de opmerking binnensmonds). De kleine, die bovenaan de trap huilend staat toe te kijken, rent de trap af en wil het druipende schaapje meteen omarmen. “Nee, dat mag niet. Eerst in de wasmachine! Pak maar even een andere knuffel”, spreek ik streng. Even later valt ze uitgeteld van de paniek maar nu een stuk meer opgelucht, in slaap met haar knuffel Takkie.
Ik stop het schaap in de wasmachine — niet het wolprogramma maar het kort en intensieve programma met extra veel zeep — en neem zelf een douche. Midden in de nacht, nadat de wasdroger aangeeft dat het klaar is, leg ik Schaapje terug bij Laïla in bed. In haar slaap klemt ze het samen met Takkie stevig in haar armen.
De volgende ochtend bel ik naar de klantenservice van Odido en doe verslag van het drama. Over dat Odido glasvezel aanlegt en vervolgens de knuffel des huizes onder het huis laat verdwijnen. Dezelfde middag staat er een bloemist voor de deur en overhandigt een boeket aan mijn vrouw die erg verbaasd de bloemen aanneemt.
Ze zijn van Odido met een bijhorend kaartje gericht aan Laïla: "Wij willen ons oprecht verontschuldigen voor het verdriet dat je hebt gevoeld door het verlies van je knuffel tijdens ons bezoek. Het spijt ons enorm". Als het kwartje valt bij mijn vrouw dat ik mijn beklag heb gedaan bij klantenservice van Odido, legt ze in geuren en kleuren het verhaal achter de excuses uit aan de bloemist, die het kaartje in opdracht van Odido had geschreven.
En als jij je nou, net als ik, afvraagt wat een klein meisje van zeven jaar oud aan een bos bloemen heeft, volg dan deze redenering met mij. Mijn kind is allang blij dat haar knuffel terecht is. Mama is nu heel blij met een mooie bos bloemen. Papa is nu al blij dat kind en moeder blij zijn en is vannacht helemaal blij met de bloemetjes en bijtjes. Kortom, daar krijg je broertjes en zusjes van. Met nog meer knuffels, met wederom de vraag…
Enfin, knuffels en kinderen: een oneindige zoektocht, keer op keer.
Koffie.
